بررسی اثر بتائین و تریپتوفان روی فاکتورهای رشد و بازماندگی بچه ماهیان کلمه (rutilus rutilus caspicus)

امروزه استفاده از مواد جاذب جهت افزایش رشد و تقویت سیستم ایمنی ماهی در بین پرورش-دهندگان رایج شده است. تریپتوفان یک آمینواسید ضروری می باشد که به عنوان پیش ماده جهت ساختن سرتونین مطرح است و می تواند جهت کاهش استرس مفید باشد. ماده جاذب دیگر، بتائین می باشد که محلول در آب و از نظر مولکولی با ثبات است و به نظر می رسد در بهبود غذاگیری از طریق تحریک حواس بویایی و چشایی تاثیرگذار باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر بتائین و تریپتوفان بر روی برخی فاکتورهای رشد و بازماندگی بچه ماهیان کلمه خزری (rutilus rutilus caspicus) بود. بدین منظور، ماهیان کلمه به مدت 8 هفته با میانگین وزنی یکسان تحت چهار گروه تیماری(9 تیمار) شاهد، تریپتوفان با سطوح 25/0 و 5/0 درصد جیره، بتائین با سطوح 5/0 و 1 درصد جیره و ترکیب سطوح تریپتوفان و بتائین ذکر شده (25/0-5/0) و (25/0-1) و (5/0-5/0) و (5/0-1) قرار گرفتند. پس از پایان دوره پرورش فاکتورهای رشد ثبت و سپس ماهیان تحت تنش های شوری (ppt12، 16 و 20 )و سولفات مس ppm 8/0 (پس از 4 و 8 هفته غذادهی) قرار گرفتند. داده های به دست آمده در نرم افزار اکسل 2010 دسته بندی و با استفاده از روشهای آماری two-way anova و one-way anova در نرم افزار spss 18 از نظر معنی داری بررسی شد. در این مطالعه استفاده از آمینواسید تریپتوفان گرچه سبب کاهش غذاگیری و رشد در ماهیان شد، اما این مقدار معنادار نبود. نتایج در مطالعه حاضر نیز نشان داد که افزایش میزان تریپتوفان جیره سبب کاهش میزان پروتئین و افزایش چربی بدن گردید. در بررسی بین گروهی درصد پروتئین خام لاشه نشان داد که گروههای فاقد تریپتوفان به طور معنی داری میزان پروتئین بالاتری نسبت دوگروه دیگر را دارا بودند(05/0p?). درصد چربی لاشه نیز حاکی از این بود که گروه های فاقد تریپتوفان به طور معنی داری میزان چربی کمتری را نسبت دوگروه دیگر نشان دادند(05/0p?). همچنین در مقایسه درون گروهی میانگین ها، با افزایش دوز بتائین افزایش میانگین وزنی مشاهده شد البته این افزایش معنی دار نبود(05/0p?). میزان پروتئین خام و چربی لاشه تیمارها تفاوت معنی داری را در سطح 5 درصد نشان داد. بطور کلی استفاده از بتائین سبب کاهش چربی بدن و افزایش محتوای پروتئینی در بدن گردید همچنین می توان ادعا کرد تریپتوفان یک ماده ی کلیدی جهت کنترل مصرف خوراک است و به عنوان یک آمینو اسید موثر در سیستم دفاعی بدن، می تواند سبب افزایش مقاومت در ماهیان در مقابل عوامل استرسی مطرح باشد و در بهبود مصرف غذا که از تحریک حواس بویایی و چشایی تاثیر می گذارد، موثر است و همچنین سبب افزایش سرعت غذاگیری و کاهش زمان ماندگاری غذا و به تبع آن کاهش آلودگی محیط می شود.